ಸಂಪಾದಕೀಯ್:
ಜಿವಿತಾಚೊ ಕಾಳ್, ವಿಕಾಳ್ ಜಾತಾನಾ
ನೇಪಾಲಾಂತ್ ಜಿ ಭುಂಯ್ ಕಾಂಪ್ಣಿ ಜಾಲಿ, ತೆ ಪಾಟ್‍ಭುಂಯ್ಚೆರ್ ಹಿ ಕವಿತಾ ಉದೆಲ್ಯಾ. ಹಾಂಗಾಸರ್ ಏಕ್ ಚಿಂತಪ್ ಕವಿ ವ್ಯಕ್ತ್ ಕರ್‍ತಾ: ಹ್ಯಾ ಸಂಸಾರಾಂತ್ ಜಿಣಿ ಜಿಯೆತಾನಾ ಎಕೆಕಾ ಮನ್ಶಾಕ್ ವೆವೆಗ್ಳೊ ಕಾಳ್ ಕಿತ್ಯಾಕ್? ಎಕ್ಲ್ಯಾಕ್ ಥೊಡೆಚ್ ದೀಸ್, ಆನ್ಯೇಕ್ಲ್ಯಾಕ್ ಸಭಾರ್ ವರ್ಸಾಂ ಕಿತ್ಯಾಕ್? ಜಿಣಿ ಮ್ಹಳ್ಳೆ ಸಂಪೂರ್ಣ್ ಆವ್ದೆಚಿ ರೂಚ್ ಚಾಕುಂಕ್ ಸರ್ವಾಂಕ್ ಕಿತ್ಯಾಕ್ ಭಾಗ್ ನಾ? ಹಿಂ ಆನಿ ಜಾಯ್ತಿಂ ಸವಾಲಾಂ ಹೆ ಕವಿತೆಂತ್ ವಯ್ರ್ ಪಡ್ತಾತ್.
ಭುಂಯ್ ಕಾಂಪ್ಣಿ - ಏಕ್ ನೈಸರ್ಗಿಕ್ ವಿಕೋಪ್. ಮನೀಸ್ ನಿಸರ್ಗಾಕ್ ಆಪ್ಲೆಸ್ತಕಿಂ ರಾವುಂಕ್ ದೀನಾಸ್ತಾಂ, ಆಪ್ಲಿಂ ಕಾಮಾಂ-ಕರ್ತುಬಾಂ ಕರುಂಕ್ ಸೊಡಿನಾಸ್ತಾಂ ಆಪ್ಲ್ಯಾ ಸ್ವಾರ್ಥಾ ಖಾತೀರ್ ತಾಚೆರ್ ಕುರಾಡ್ ಮಾರ್‍ತಾನಾ, ನಿಸರ್ಗ್ ತರೀ ಕಿತ್ಲೆಂ ಸೊಸ್ತಲೊ? ತಾಣೆ ತರೀ ಪಾಟಿಂ ರಾಗ್ ವೊಂಕಿಜಾಯಿಚ್ ನ್ಹಯ್? ಆಮಿ ಅಸಲ್ಯಾ ನಿಸರ್ಗಾಚ್ಯಾ ವಿಕೋಪಾ ಖಾತೀರ್ ದೆವಾಕ್ ದುರ್ಸೊಂಚೆಂ ಕಿತ್ಲೆಂ ಸಾರ್ಕೆಂ? (ಆನಿ ದೇವ್ ತರೀ ಖಂಯ್ ಬಸ್ಲಾ ಮ್ಹಣುನ್). ಹಿಂ ಸವಾಲಾಂಯ್ ಆನ್ಯೇಕೆ ವಾಟೆನ್ ಆಮಿ ಆಮ್ಕಾಂಚ್ ವಿಚಾರುಂಕ್ ಜಾಯ್.
-ಮೆಲ್ವಿನ್ ರೊಡ್ರಿಗಸ್
ಕವಿತಾ:
ದೆವಾ, ರಾಗ್ ಕಾಡಿನಾಕಾ!
ಭುಂಯ್ ಕಾಂಪ್ಲಿ, ಕೊಣಾಚ್ಯಾ ಭಿಂಯಾನ್?
ಹಜಾರಾಂನಿ ಭಿರ್ಮತ್ ಲೋಕ್ ಮೆಲೊ,
ದುಬ್ಳಿಕಾಯೆನ್ ಮನಿಸ್, ಮ್ಹಾರ್ಗಾಯೆಚ್ಯಾ ನಿಬಾನ್,
ಮೆಲ್ಲ್ಯಾ ಮನ್ಶಾಕ್ ಮಾತ್ಯೆ ಝೆಲೊ.
ಕಿತ್ಯಾಕ್ ದಿತಾಯ್, ಅಸ್ಲೆಂ ಜಿಣೆಂ?
ರಾಷ್ಟ್ರಾಚಿ ದುಬ್ಳಿಕಾಯ್, ಕೊಣಾಚೆಂ ದೆಣೆಂ?
ಮನಿಸ್ ಬಾವ್ಡೊ, ಜಿಯೆಂವ್ಕ್ ಆಯಿಲ್ಲೊ
ಮರ್‍ಚೆ ಆದಿಂ ಪುರ್‍ಲೆಂ ಕೊಣೆಂ?
ದೆವಾ ದೆವಾ, ತುಜೆರ್ ಮ್ಹಾಕಾ ಶಿಣ್ ಆಸಾ,
ರಚಲ್ಲ್ಯಾ ಮನ್ಶಾಚೆರ್ ತುಜೊ ಊಣ್ ಆಸಾ.
ದಿತಾಯ್ ತರ್, ಸಗ್ಳಿ ಜಿಣಿ ಜಿಯೆಂವ್ಕ್ ದೀ.
ನಾಂತರ್ ಆವಯ್ಚ್ಯಾ ಗರ್ಭಾಂತ್ ಮರಣ್ ದೀ.
ಹಾಂವ್ ತೊ ಪಾಪಿ, ಆಜ್ ಫಾಲ್ಯಾಂ ಮರ್ಣಾಕ್ ರಾಕ್ಚೊ,
ಮನಿಸ್ ತೊ ತರ್ನೊ, ಜಿಣಿ ಜಿಯೆಂವ್ಕ್ ಸಕ್ಚೊ,
ರಾಗ್ ತುಂ ಕಾಡಿನಾಕಾ, ಮನ್ಶಾಕುಳಾಚೆರ್
ಭೊಗ್ಸುಂಕ್ ರಾಕ್ ಸದಾಂ, ಮನ್ಶಾಪಣಾಚೆರ್
ಜಿಣಿ ದೀ, ಸಂತುಷ್ಟಿ, ತೃಪ್ತಿದಾಯೆಕ್, ಏಕ್ ಭಾಗ್.
ತುಕಾ ವೊಳ್ಕುನ್ ಆಪ್ಲೆ ಕಾಯ್ದೆ ಸಂಸಾರಿ ಕರುಂಕ್
ಮನ್ಶಾ-ಮನ್ಶಾ ಮಧ್ಲೊ ಎಕಾಮೆಕಾಚೊ ರಾಗ್
ಮೊಗಾನ್ ಬದ್ಲಿ ಸರ್ವಾಂಕ್ ಸರ್ಗಿಂ ವ್ಹರುಂಕ್.
-ಲ್ಯಾನ್ಸಿ ಪಿಂಟೊ ನಾಯಕ್, ಕುಲ್ಶೇಕರ್.
संपादकीय:
जिविताचो काळ, विकाळ जाताना
नेपालांत जी भूंय कांपणी जाली, ते पाटभुंयचेर ही कविता उदेल्या. हांगासर एक चिंतप कवी व्यक्त करता: ह्या संसारांत जिणी जियेताना एकेका मनशाक वेवेगळो काळ कित्याक? एकल्याक थोडेच दीस, आनयेकल्याक सभार वर्सां कित्याक? जिणी म्हळ्ळे संपूर्ण आवदेची रूच चाकूंक सरवांक कित्याक भाग ना? हीं आनी जायतीं सवालां हे कवितेंत वयर पडतात.
भूंय कांपणी - एक नैसर्गिक विकोप. मनीस निसर्गाक आपलेस्तकीं रावूंक दीनास्तां, आपलीं कामां-कर्तुबां करूंक सोडिनास्तां आपल्या स्वार्था खातीर ताचेर कुराड मारताना, निसर्ग तरी कितलें सोसतलो? ताणे तरी फाटीं राग वोंकिजायीच न्हय? आमी असल्या निसर्गाच्या विकोपा खातीर देवाक दुरसोंचें कितलें सारकें? (आनी देव तरी खंय बसला म्हणून). हीं सवालांय आनयेके वाटेन आमी आमकांच विचारूंक जाय.
-मेल्विन रोड्रीगस
कविता:
देवा, राग काडिनाका!
भूंय कांपली, कोणाच्या भिंयान?
हजारांनी भिर्मत लोक मेलो,
दुबळिकायेन मनीस, म्हार्गायेच्या निबान,
मेल्ल्या मनशाक मातये झेलो.
कित्याक दिताय, असलें जिणें?
राषट्राची दुबळिकाय, कोणाचें देणें?
मनीस बावडो, जियेवंक आयिल्लो
मरचे आदीं पुरलें कोणें?
देवा देवा, तुजेर म्हाका शीण आसा,
रचल्ल्या मनशाचेर तुजो ऊण आसा.
दिताय तर, सगळी जिणी जियेवंक दी.
नांतर आवयच्या गरभांत मरण दी.
हांव तो पापी, आज फाल्यां मरणाक राकचो,
मनीस तो तरनो, जिणी जियेवंक सकचो,
राग तूं काडिनाका, मनशाकुळाचेर
भोगसूंक राक सदां, मनशापणाचेर
जिणी दी, संतुषटी, तृप्तिदायेक, एक भाग.
तुका वोळकून आपले कायदे संसारी करूंक
मनशा-मनशा मधलो एकामेकाचो राग
मोगान बदली सरवांक सर्गीं व्हरूंक.
-लॅन्सी पिंटो नायक, कुलशेकर.