ಸಂಪಾದಕೀಯ್:
ಕವಿಚಿ ಸ್ವತಾಲಾಗಿಂ ಭೆಟ್ ಜಾತಾನಾ!
ಹಾಂಗಾಸರ್ ಹೆ ಕವಿತೆಂತ್ ಕವಿಚಿ ಸ್ವತಾ ಕವಿಕಡೆಚ್ ಭೆಟ್ ಜಾಲ್ಯಾ. ಹೆ ಭೆಟೆ ವೆಳಾರ್ ಆಪುಣ್ ಕವಿ ಜಾವ್ನ್ ಸಮಾಜಾ ಹುಜ್ರಿಂ ಕಸೊ ಪಿಸೊ ಮ್ಹಳ್ಳೆಂ ತೊ ವೊಳ್ಕುಂಕ್ ಪಾವ್ತಾ. ಲೋಕ್ ತಾಚೆ ಕವಿತೆವಿಶಿಂ ಕಿತೆಂ ಉಲಯ್ತಾ ಮ್ಹಳ್ಳೆಂ ಕೊಣಾಯ್ಕಿ ದುರ್ಸನಾಸ್ತಾಂ ತೊ ಸ್ವತಾ ಆಪ್ಣಾಚ್ಯಾಚ್ ತೊಂಡಾಂತ್ಲ್ಯಾನ್ ಸಾಂಗ್ತಾ. ಕಸಲೆ ಥರ್ಥರೆ!
ಆಮಿ ಕಿತ್ಲೆ ಪಾವ್ಟಿಂ ಆಮ್ಚಿಚ್ ಮೊಲಾಮಾಪ್ಣಿ ಕರ್ತಾಂವ್? ಆಮಿ ಬರೆಂಚ್ ಕರ್ತಾಂವ್ ಮ್ಹಳ್ಳೆಂ ಆಮಿ ಸಮ್ಜತಾಂವ್ ತರೀ, ಸಮಾಜಾನ್ ಆಮ್ಕಾಂ ಜಶೆಂ ಲೆಕ್ಲಾಂ ತಾಚಿ ಕುಸ್ಕುಟ್ ಫಿಕಿರ್ ತರೀ ಕರುಂಕ್ ಆಮಿ ತಯಾರ್ ಆಸಾಂವ್?
ಮಾಗೀರ್ ಆಮಿ ಸಮಾಜಾಕ್ ಕಿತ್ಯಾಕ್ ಭಿಯೆಜೆ? ಆಮ್ಚೆಂ ಕಾಮ್ ಆಮಿ ಕರುನ್ ರಾವ್ಯಾಂ!
-ಮೆಲ್ವಿನ್ ರೊಡ್ರಿಗಸ್
ಕವಿತಾ:
ಸ್ವಗತ್
‘ಹರ್ಶಿಂ
ಹಾಂವ್ ತುಮ್ಕಾಂ ವೊಳ್ಖತಾಂ..
ಪುಣ್ ನಾಂವ್ ವಿಸಲ್ಲೊಂ.’
‘ಮ್ಹಜೆಂ ನಾಂವ್:
ಆನಂದ್ ಪಾಂಡುರಂಗ್ ರಾಮಾಣಿ.’
‘ಅಶೆಂ !
ಮಾಗೀರ್ ಕವಿತಾ ಕರ್ತಾ ತೊ ರಾಮಾಣೀ
ಕೊಣ್ ತುಮ್ಚೊ?’
‘ತೊ ?
ಪ - ಯ್ - ಸು - ಲ್ಯಾ - ನ್
ಮ್ಹಜೊ ಭಾವ್ ಲಾಗ್ತಾ.’
‘ಖಂಯ್ ರಾವ್ತಾ?’
‘ಪ - ಯ್ - ಸ್.
ಎಕಾ ಅಟಾಂಗ್ಯಾ ರಾನಾಂತ್
ಎಕ್ಟೊಚ್.
ದೆಂವ್ಚಾರ್ ಕಸೊ !’
‘ಮ್ಹಾಕಾ ಏಕ್ ಸಾಂಗಾತ್:
ತುಮಿ ವಾಚ್ಲಾಂ
ತಾಣೆಂ ಆಜ್ಮೆರೆನ್ ಕಿದೆಂ ಬರಯ್ಲಾಂ ತೆಂ?’
‘ನಾ ಸಾಯ್ಬಾ !
ಖರೆಂ ಸಾಂಗೂಂ ತುಮ್ಕಾಂ?
ತಾಗೆಲ್ಯೊ ಕವಿತಾ
ಮಾತಿ-ಗೊಬರ್ ಜೆಂ ಕಿದೆಂ ಆಸಾ
ತೆಂ ಆಮ್ಕಾಂ ಘರಾಂತ್ಲ್ಯಾ ಕೊಣಾಕಚ್
ಕಾಂಯಿಂಚ್ ಸಮ್ಜನಾ.
ಆಮ್ಗೆಲಿಂ ಸಗ್ಳಿಂ, ಕಾಚಿಬುಚಿಂ ಲೆಗೀತ್,
ತಾಕಾ ಪಿಸೊ, ಮಾಲೂಕ್ ಮ್ಹಣ್ಟಾತ್...
ತೊ ಜಾತನಾಚ್ ತಸೊ ಜಾಲಾ ಮ್ಹಣ್
ಎಕ್ಲೊ ಎಕ್ಸುರೊ ರಾನಾಂತ್ ವಚುನ್ ರಾವ್ಲಾ..
ಆತಾಂ ತೊ
ಆನಿ ತಾಚೆಂ ನಶೀಬ್ !
ಕಳ್ಳೆಂ ನ್ಹಯ್ ತುಮ್ಕಾಂ?’
‘ಕಳ್ಳೆಂ ಕಳ್ಳೆಂ.
ಬರೆಂ. ಯೆತಾ ಹಾಂವ್.
ಆದೆವೂಸ್ ಈ ಮುಯ್ತು ಓಬ್ರಿಗಾದು.’
-ಶಂಕರ್ ರಾಮಾಣಿ
संपादकीय:
कविची स्वतालागीं भेट जाताना!
हांगासर हे कवितेंत कविची स्वता कविकडेच भेट जाल्या. हे भेटे वेळार आपुण कवी जावन समाजा हुज्रीं कसो पिसो म्हळ्ळें तो वोळकुंक पावता. लोक ताचे कवितेविशीं कितें उलयता म्हळ्ळें कोणायकी दुर्सनास्तां तो स्वता आपणाच्याच तोंडांतल्यान सांगता. कसले थर्थरे!
आमी कितले पावटीं आमचिच मोलामापणी कर्तांव? आमी बरेंच कर्तांव म्हळ्ळें आमी समजतांव तरी, समाजान आमकां जशें लेकलां ताची कुस्कुट फिकिर तरी करुंक आमी तयार आसांव?
मागीर आमी समाजाक कित्याक भियेजे? आमचें काम आमी करुन राव्यां!
-मेलविन रोडरिगस
कविता:
स्वगत
‘हर्शीं
हांव तुमकां वोळखतां..
पुण नांव विसल्लों.’
‘म्हजें नांव:
आनंद पांडुरंग रामाणी.’
‘अशें !
मागीर कविता कर्ता तो रामाणी
कोण तुमचो?’
‘तो ?
प - य - सू - ल्या - न
म्हजो भाव लागता.’
‘खंय रावता?’
‘प - य - स.
एका अटांग्या रानांत
एकटोच.
देंवचार कसो !’
‘म्हाका एक सांगात:
तुमी वाचलां
ताणें आजमेरेन किदें बरयलां तें?’
‘ना सायबा !
खरें सांगूं तुमकां?
तागेल्यो कविता
माती-गोबर जें किदें आसा
तें आमकां घरांतल्या कोणाकच
कांयिंच समजना.
आमगेलीं सगळीं, काचिबुचीं लेगीत,
ताका पिसो, मालूक म्हणटात...
तो जातनाच तसो जाला म्हण
एकलो एकसुरो रानांत वचुन रावला..
आतां तो
आनी ताचें नशीब !
कळ्ळें न्हय तुमकां?’
‘कळ्ळें कळ्ळें.
बरें. येता हांव.
आदेवूस ई मुयतू ओब्रिगादू.’
-शंकर रामाणी